Is dit boek te scharen onder de categorie managementboeken? Nauwelijks. De verzameling columns gaat veel over de Amerikaanse politiek. Maar er is ook een column over de oprichters van McDonald's. De gebroeders McDonald zijn weliswaar de bedenkers van het succesvolle fastfood-concept maar niet verantwoordelijk voor de verspreiding van de restaurantketen over de hele wereld. De broers vonden het franchiseconcept te veel rompslomp. Een actieve verkoper van milkshakemixers (Ray Kroc) nam het management over en zorgde voor de wereldwijde expansie. Kroc was de slimme zakenman, kocht voor 2,7 miljoen dollar de formule van de broers, en inmiddels zijn er 23.000 restaurants. Een andere, fantastische column gaat over computerfundamentalisme. Van Rossem windt zich op over het mateloze optimisme van computerfundamentalisten. Voorspellingen over het papierloze kantoor, iedereen die thuis gaat werken, het verdwijnen van de op papier gedrukte krant en winkelen op internet zou het koopgedrag snel en fundamenteel veranderen.
Volgens Van Rossem zijn zaken als werken, leren of winkelen sociale activiteiten. Het is dus onzin om te veronderstellen dat we deze activiteiten opeens massaal en individueel achter het computerscherm zullen gaan uitvoeren. Zijn mening is nooit met de stroom mee, en blijft daarmee verrassend. Het boek bevat ook recensies van boeken over Amerikaanse presidenten. Daaruit blijkt zijn grote gevoel voor humor. 'Lang geleden hadden de redacteuren van Amerikaanse uitgevers de reputatie al te omvangrijke manuscripten met behulp van het rode potlood te kunnen reduceren tot elegante meesterwerken. Die redacteuren zijn kennelijk allemaal dood of gepensioneerd. De meeste Amerikaanse boeken zijn tegenwoordig veel te dik.' Aldus Van Rossem. Geraakt was ik door de columns die Van Rossem enkele dagen na 11 september 2001 schreef. Deze blinken uit in nuchterheid en geven aan wat een kennis, analytisch en relativeringsvermogen Van Rossem heeft. Terrorisme is het wapen van de machtelozen, doceert hij op 13 september. Een terrorist moet het hebben van een onverwachte aanval op een onverwachte plaats op onschuldige burgers. Maar omdat de aanval niet gevolgd wordt door een militaire campagne, is een aanslag op geen enkele wijze een bedreiging voor de veiligheid van een land. Hij betreurt dat Bush de aanslag wel als bedreiging ziet waarmee hij de tegenstellingen in de wereld alleen maar verergert. Indrukwekkend om dat twee dagen na de aanslag al te kunnen inzien en schrijven! Om eerlijk te zijn, het is niet echt een managementboek, maar er valt voldoende van te leren (en om te lachen)!
