Sjarrel de Charon vertrekt naar Berlijn omdat hij hoopt daar makkelijker aan een baan te komen dan in Nederland. Na een tijdje lukt dat, al wordt er nogal geheimzinnig gedaan over de opdrachtgever. Via een tussenpartij gaat de Charon aan de slag als content moderator voor Facebook. Dat houdt in dat hij moet beslissen of aangemerkte posts verwijderd moeten worden. Het kunnen verschillende type berichten zijn, allemaal tot in detail gecategoriseerd volgens Facebook, zoals seksuele handelingen, promotie van drugs, haatzaaien. In het geval van De Charon voor Nederlandstalige berichten. Nooit had hij verwacht dat het zo erg zou zijn. Hij krijgt de meest vreselijke beelden en berichten te zien. Het is schokkend te lezen hoe de Nederlanders reageren op bijvoorbeeld Sylvana Simons. Die berichten mag hij niet verwijderen, omdat Simons een publiek figuur is en dan zegt het Facebookbeleid dat nare berichten er kennelijk bij horen. De Charon twijfelt vaak over de regels van dit beleid en krijgt het steeds moeilijker met zijn werk. Hij slaapt niet goed, drinkt en zit al na een paar maanden bij een psycholoog voor hulp. Maar ja, hij heeft het geld en de ziektekostenverzekering nodig. Steeds meer gaat hij zich verzetten tegen dit onmenselijke werk. Om zich heen ziet hij collega’s opstappen. Het Nederlandse kamp heeft een chronisch personeelstekort, waardoor de werkdruk nooit af lijkt te nemen. Zelf hoopt hij op een promotie, maar zo lang heeft hij het niet uitgehouden als content moderator. De druppel is het beeld van de verkrachting van een jong meisje. Toen knapte Sjarrel de Charon, die nog steeds therapie nodig heeft om over zijn opgelopen trauma heen te komen.
Het schrijven van dit boek is als een therapie geweest voor De Charon. Hij was eerst bang, ook vanwege de geheimhoudingsplicht, over zijn ervaringen te praten. Toen er interesse kwam vanuit Nederland voor zijn verhaal, eerst op tv, is hij gaan schrijven.
Dit boek geeft een schokkend beeld van hoe Facebook met regeltjes vreselijke uitingen van mensen probeert in te dammen. De systemen (of gebruikers) kunnen veel signaleren, maar het blijven mensen die uiteindelijke beslissing nemen (en dus die beelden moeten bekijken). Als gebruiker realiseer je je nauwelijks hoe erg dit is, het werk gebeurt achter de schermen. Content moderators krijgen de extremen te zien, die geen mens onder ogen zou willen krijgen. Ik kan me voorstellen dat De Charon’s geloof in de mensheid erg laag is geworden.
De Charon vindt dat het beleid over dergelijke berichten niet bij bedrijven als Facebook mag liggen (bij YouTube, Instagram, Twitter, et cetera zal het niet veel anders zijn, denk ik). Het is dweilen met de kraan open om bij te houden wat er allemaal aan bagger wordt gepost. Bovendien krijgen de content moderators te weinig training en ondersteuning voor hetgeen ze te zien krijgen. Onvoorstelbaar dat dit een baan is die veelal jonge mensen uren achtereen doen. Het is geen wonder dat medewerkers als De Charon eraan onderdoor gaan. Met De achterkant van Facebook hoopt De Charon dat het werk wordt verbeterd en dat Facebook beter gaat zorgen voor de medewerkers. Maar ook dat de samenleving verbetert. Genoeg stof tot nadenken over de schaduwkant van sociale media.
Over Carla Verwijs
Carla Verwijs is managementconsultant met een specialisatie in kennismanagement.
