De organisatie-leercyclus

Nancy Dixon komt nu met een boek dat in hetzelfde genre te plaatsen valt. Ook zij betoogt dat organisaties heden ten dage onmiskenbaar moeten leren. Er zijn talloze oorzaken en ontwikkelingen te duiden waarom organisaties (zouden) moeten leren. De belangrijkste oorzaak is wellicht terug te voeren naar het hoge tempo van veranderingen binnen producten, diensten en techniek. Hoewel Dixon in eerste instantie een helder betoog houdt wat organisationeel leren inhoudt, waarom dat onvoldoende plaatsvindt en welke condities voor succesvol leren moeten worden ingevuld, biedt zij helaas geen conceptueel model of methode die ingaat op dieper liggende, cruciale vragen. De pakkende (sub-)titel 'De organisatie-leercyclus, hoe we collectief kunnen leren' veronderstelt dat de lezer antwoord krijgt op vragen als hoe meet ik bijvoorbeeld het leervermogen van mijn organisatie, hoe kan mijn organisatie het beste leren, hoe implementeer ik dat en wat is daar voor nodig? Helaas worden deze vragen niet beantwoord, zodat er wederom een boek met een hoog beschrijvend gehalte aan de reeds bestaande reeks kan worden toegevoegd. Per saldo komt Dixon in het boek niet veel verder dan een redelijk abstract en voor de hand liggend schema waarin een aantal informatiestromingen binnen de organisatie met elkaar verbonden worden. De schrijfster maakt tot slot een curieuze stap door eerst een drietal, op het terrein van leren, succesvolle organisaties uitvoerig te beschrijven en vervolgens het door haar ontwikkelde schema daar op los te laten. Het blijft onduidelijk waarom zij dat doet. Het had immers meer voor de hand gelegen dat Dixon aan de hand van de gesignaleerde succes- en faalfactoren haar schema had op- en bijgesteld, zodat er wellicht een in de praktijk bruikbare methodiek gepresenteerd had kunnen worden.