Procesinterventies

We willen anno 2013 echt betekenis kunnen geven aan relaties, zinvol werk doen en verschil kunnen maken. Kortom, we staan voor de overgang van de belevingseconomie naar een betekeniseconomie. Die overgang doet een beroep op creativiteit en het vermogen tot verbinden. Klassieke vormen van sturing werken niet langer. Volgens Dees van Oosterhout kan procesregie helpen een brug te slaan voor de overgang. Procesregie is volgens Van Oosterhout de juiste aanpak als een organisatie een vraagstuk niet alleen kan oplossen. Dat wil zeggen wanneer er meerdere partijen die van elkaar afhankelijk zijn bij moeten worden betrokken, er verschillende (tegengestelde) belangen spelen en er draagvlak bij andere partijen nodig is voor de uitvoering. Dus als het ingewikkeld is én er sprake is van samenhang. Dan hebben we te maken met complexiteit en dan werkt een lineaire projectaanpak niet. Procesregie vertrekt vanuit de doelstelling die iedere partij bij het probleem heeft. Het resultaat ligt niet vooraf vast. Samen doorlopen de partijen een ontwikkelingsgang en tijdens dat proces creëren zij het resultaat. Onderweg ontstaat draagvlak en eigenaarschap. Bij complexiteit is altijd sprake van onzekerheid en onvoorspelbaarheid. Die onzekerheid wordt bij procesregie juist benut door iedere partij de verantwoordelijkheid en de ruimte te geven om creatief te zijn bij het bedenken van haalbare oplossingen en uitkomsten. Door de onzekerheid van het resultaat vooraf te accepteren, zijn we beter in staat het belang van de ander te zien en naar hem te luisteren. In haar eerste boek beschreef de auteur de essentie van procesregie. In Procesinterventies komt vooral de praktijk aan bod. Het gaat over de persoonlijke effectiviteit van de procesregisseur. Hij moet een analyse maken van zijn eigen rol in het proces, omdat interventies alleen werken als de regisseur zelf een effectieve oplossing niet in de weg staat. Van Oosterhout behandelt verschillende professionele interventies op systeemniveau, op groepsniveau en op het individuele vlak. Niet alleen successen komen voorbij, maar ook mislukkingen die de auteur zelf meemaakte. Aan het eind van het boek beschrijft zij zeven paradoxale competenties van de effectieve procesregisseur die recht doen aan complexe situaties. Duidelijk wordt dat de dynamiek van menselijke interactie schromelijk tekort wordt gedaan als we blijven hangen in het traditionele of/of denken. Procesinterventies is een uitstekend praktijkboek om als facilitator aan de slag te gaan met verschillende partijen en belangen bij complexe vraagstukken.