Uw boek is een echt managementboek, met stappenplan en al. Maar aan het eind komt u ineens met een hele persoonlijke ‘Noot achteraf’ waarin u vertelt dat na de beklimming van de Kilimanjaro uw leven in een stroomversnelling is gekomen. Wat is er precies gebeurd?
Totdat ik in 2006 afscheid had genomen als directeur sales en marketing van ISS Facility Services en voor mezelf was begonnen als consultant had ik wat je noemt een soepele carrière doorgemaakt. Het ging van de ene uitdaging naar de andere, en uiteindelijk zat ik in de directie van een bedrijf met 23.000 medewerkers en half miljard omzet. Toen ik met die berg bezig was had ik eigenlijk voor het eerst weer eens de rust om helemaal tot mezelf te komen. Het schrijven van ‘SUMMIT’ gaf daar nog een extra verdieping aan. Alles wat ik ooit in mijn leven had meegemaakt kreeg een plek in die structuur die ik voor mezelf had gemaakt. Dat gaf me helderheid en rust. En het maakte dat ik ook vraagtekens ging zetten bij sommige dingen. Bijvoorbeeld bij de relatie waar ik al jaren in zat en waar ik eigenlijk niet meer gelukkig in was. Ik ben toen gescheiden, wat nooit leuk is maar wat later wel weer ruimte bleek te geven aan een nieuwe relatie waar ik me heel goed bij voel. Dat wat betreft mijn privéleven. Zakelijk heb ik mijn weg gevonden met het doen van Management Buy Ins, waardoor ik van manager ondernemer ben geworden. En in sportief opzicht heb ik me verder ontwikkeld met tochten naar de Mont Blanc en de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid-Amerika. Fantastisch.
Dat u door bent gegaan met klimmen, was dat vanwege de sportieve uitdaging of omdat u nog meer wilde leren over management?
Eerlijk gezegd: geen van beide. Ik ben niet per se gegrepen door de bergsport als zodanig. Wat ik ècht fantastisch vind is om met een team voor de top te gaan en die ook te bereiken. Als er me de afgelopen jaren één ding echt helder is geworden, dan is het dat. In bergsport krijgt dat streven vorm op een heel fysieke manier. Het is zwaar, je hebt het koud, je hebt honger, je lijdt pijn, en als je de top haalt maakt dat plaats voor pure euforie. Maar in het bedrijfsleven, met een managementteam of een verkoopgroep, is het eigenlijk niet anders.
Waar zit dan voor u de voldoening?
Ik heb geleerd dat ik niet eens zozeer zelf op die top hoef te staan. Als mijn team er maar komt. Daar ben ik achter gekomen door de Kilimanjaro. Het neerzetten van een ambitie, het kiezen van een doel, het nadenken over de samenstelling van een goed team, een project extra betekenis geven door het te verbinden aan een goed doel, het samenwerken met gelijkgestemden - dat is waar het me om gaat. Voor de beklimming van de Mont Blanc heb ik me nog aangesloten bij een groep die al min of meer was geformeerd was, maar bij de Aconcagua heb ik het weer van het begin af aan zelf opgezet samen met Wilco van Rooijen (de bergbeklimmer die vorig jaar ter nauwer nood een catastrofe op de K2 overleefde -red.).
Het doen van bedrijfsovernames, waar u tegenwoordig de kost mee verdient, is dat een andere manier om de top te bereiken?
In zekere zin wel. Na mijn afscheid van ISS stond ik bij wijze van spreken weer onderaan de berg. Ik had mezelf wel tot consultant benoemd, maar ik besefte dat dat eigenlijk hetzelfde was als in mijn eentje een berg beklimmen. Dat was niet wat ik wilde. Ik wilde wel zelfstandig zijn maar niet alleen. Daarom besloot ik samen met een collega Management Buy Ins te gaan doen, bedrijfsovername waarbij je zelf de directie gaat voeren. In 2007 hebben we dat twee keer gedaan, met een bewakingsbedrijf en met een technisch onderhoudsbedrijf. Nu zijn we weer met aantal overnames bezig, die we begin 2009 hopen af te ronden.
Hoe kiest u uw uitdagingen?
Mensen zijn vaak weinig doelgericht bezig. Ze leven van dag tot dag en laten zich sterk beïnvloeden door factoren in hun omgeving. Als iemand daar gelukkig van wordt, ga ik daar niks van zeggen, maar het is bewezen dat je een grotere kans hebt op succes als je een bewuste strategie volgt. Mijn strategie is het doen van overnames door Management Buy Ins. Als ik nu zeg: ik kies bedrijf X en dat wil ik overnemen, dan is de kans groot dat ik mijn strategie helemaal niet kan verwezenlijken. Misschien staat dat bedrijf wel helemaal niet te koop, of als het wel te koop staat kan ik het misschien helemaal niet betalen. Wat een stuk beter werkt is om voor jezelf een proces te organiseren waarin je je goed voorbereidt en waarin je een keuze maakt voor iets wat niet alleen uitdagend is maar ook haalbaar. De kunst is dus om te ontdekken wat voor jou de beste top is. Maak die keuze, ga op weg, en wees vooral niet bang om onderweg je plan bij te stellen. Alles is beter dan je uit het veld te laten slaan en bij de pakken neer te gaan zitten.
Het stappenplan dat u in uw boek beschrijft, dat is dus uit het leven gegrepen?
Ik heb nu veel meer ervaring dan toen ik er twee jaar geleden mee begon maar sindsdien heb alleen maar bevestigd gekregen dat het SUMMIT-model echt de stappen bevat die je altijd moet zetten om welk doel dan ook te bereiken. En ik hoop van harte dat mensen daar wat aan hebben, dat ze het niet alleen plezierig vinden om het boek te lezen maar dat ze er ook echt wat mee kunnen om in hun eigen leven en werk hun eigen toppen te bereiken.
En de ultieme top, wat is dat voor u?
Het allermooiste was toen mijn dochter Romy op school een spreekbeurt hield over de Kilimanjaro expeditie. Je kunt nog zulke hoge bergen beklimmen, je kunt nog zulke mooie bedrijven overnemen - het echte geluk zit hem in zulke kleine dingen: dat je kind geïnspireerd raakt door wat je doet en dat het daar over wil vertellen op school.
Over Pierre Spaninks
Pierre Spaninks (Eindhoven, 1955) was tot zijn pensionering in 2021 zelfstandig professional in journalistiek en communicatie. Hij kreeg landelijk bekendheid als ZZP-expert. Voordien had hij gewerkt in het hoger onderwijs en de consultancy. Hij studeerde Tekstwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam en volgde op Harvard het Senior Manager in Government Program. Tegenwoordig legt hij zich toe op de Egyptologie.
