In het eerste deel van het boek leggen de auteurs uit waarom vrouwen die ‘échte aandacht’ verdienen: in de meeste huishoudens geven vrouwen verreweg het meeste geld uit. Vrouwen zijn verantwoordelijk voor tachtig procent van alle aankopen, en toch worden zij door marketeers niet voor vol aangezien. ‘Roze’ marketing, noemen ze dit gewraakte fenomeen: het nodeloos inspelen op het onderscheid tussen man en vrouw, het vasthouden aan het cliché van de vrouw als het zwakke geslacht. Gelukkig laten ze niet na de lezer te vertellen hoe het wel moet: in tien gouden tips ontsluiten zij de geheimen van vrouwenmarketing.
In het dikkere tweede deel hebben zij tal van cases verzameld, zowel mislukkingen als succesverhalen die hun theorie moeten onderschrijven. Deze voorbeelden, hoe toepasselijk ook, doen niet altijd recht aan het doemscenario zoals ons dat in het begin van het boek wordt voorgespiegeld. De mislukkingen die aan bod komen, zijn eerder het resultaat van mislukte experimenten dan van structureel falend marketingbeleid te noemen.
Waar het de auteurs om gaat, en waar ze ook in slagen, is het maken van hun punt: het betoog als geheel is overtuigend genoeg om de stelling te verdedigen dat vrouwenmarketing loont. Dat is stap een. Uit hun redenering volgt logischerwijs, stap twee dus, dat hun boodschap nu zal moeten worden opgepikt door de heren marketeers. Eens zien of die zich door een roze boek over de streep willen laten trekken.
Over Erik de Vries
Erik de Vries is freelance journalist.