Hoewel externe kennis - over cliënten, over concurrenten - cruciaal is, verschaft zij bedrijven zelden een concurrentievoordeel, omdat de meeste informatie in gelijke mate voor iedereen beschikbaar is. Maar intern 'weten hoe' bepaalde kennis kan worden gebruikt in een specifieke onderneming - hoe een nieuw medicijn op de diabetici-markt moet worden geïntroduceerd - vormt de basis voor een duurzaam concurrentievoordeel. Nancy Dixon, een expert op het gebied van organisatorisch leren, noemt dit door de ervaring voortgebrachte weten 'Algemene kennis' en stelt dat bedrijven die werkelijk ernst met kennismanagement willen maken, eerst moeten inzien dat niet alle kennis op dezelfde manier wordt gecreëerd en derhalve niet op dezelfde manier kan worden gedeeld. Als een onderneming geslaagde systemen voor kennisoverdracht wil construeren, dan zal zij ten behoeve van een effectieve kennisdeling eerst moeten bepalen welk overdrachtmechanisme het best aansluit bij de soort kennis die zij wil overdragen.
Tot op heden hebben de meeste organisaties die kennismanagement wilden invoeren, met vallen en opstaan een overdrachtsysteem moeten vinden dat voor hen werkte. Dixon biedt managers meer systematiek in dit proces. Ze geeft drie criteria aan de hand waarvan een organisatie kan uitmaken of een overdrachtsmethode zal werken in een bepaalde situatie: de soort kennis die moet worden overgedragen, de aard van de taak en de kenmerken van de ontvanger van de kennis. Vervolgens beschrijft Dixon vijf verschillende categorieën van kennisoverdracht. Ze licht deze toe met praktijkverhalen die gebaseerd zijn op de ervaringen van managers, legt de principes uit die elke categorie doen functioneren en verschaft richtlijnen waarmee managers kunnen bepalen welk van deze systemen het effectiefst in hun eigen organisatie zou zijn.
