'Stil' behelst een vurig pleidooi vóór introversie, gebaseerd op grondig onderzoek en uit het leven gegrepen verhalen van echte mensen, onder wie de auteur zelf. Susan Cain laat zien hoe introverten in onze maatschappij stelselmatig onderschat worden en toont haarscherp de voordelen aan van stil zijn in een wereld van lawaai.
Voor het eerst kwam ik, lang voor het verschijnen van dit boek, met Susan Cain in aanraking via haar optreden op TED. Ik was gegrepen door wat zij te vertellen had over het boek dat zij aan het schijven was; indrukwekkend om te zien hoe zo een introvert type als zij zich ten overstaan van velen via TED wist te presenteren. Een haast tegennatuurlijke activiteit, zou je zeggen.
Haar boek begint met het relaas van Rosa Parks, een gekleurde vrouw die met een simpel 'nee' een van de belangrijkste burgerrechtenprotesten van de twintigste eeuw ontketende. Ik denk dat Cain graag de titel van Parks' autobiografie, 'Quiet Strenghts', had geleend voor haar eigen 'Stil. De kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen'. Een mensenleven wordt net zo sterk bepaald door persoonlijkheid als door geslacht of huidskleur. En het belangrijkste aspect van de persoonlijkheid, aldus Cain, is de plaats op het introversie-extraversiespectrum.
Waar men zich op deze schaal bevindt, bepaalt mede welke vrienden, vriendinnen en partner men kiest en hoe gesprekken gevoerd worden, conflicten worden opgelost en genegenheid getoond wordt. Deze plaats beïnvloedt de beroepskeuze en of er wel of geen succes in bereikt wordt. Deze plaats bepaalt hoe groot de kans is dat men aan sport doet, overspel pleegt, langdurig zonder slaap kan, van fouten leert, wild gokt op de beurs, goed leiding kan geven en 'stel dat'-vragen stelt.
Die positie op de schaal heeft gevolgen voor de zenuwbanen in de hersenen, voor de neurotransmitters en tot in de verste uithoeken van het zenuwstelsel. Of zou het zo kunnen zijn dat het eerder andersom is?
Introversie en extraversie behoren tot de meest uitputtend onderzochte onderwerpen van de ontwikkelingspsychologie. Introversie is tegenwoordig - net als haar verwanten sensitiviteit, ernst en verlegenheid - een tweederangs persoonlijkheidskenmerk dat het midden houdt tussen een teleurstelling en een ziektebeeld. Introverte mensen zouden leven onder de knoet van het extraverte ideaal, als vrouwen die leven in een mannenwereld, en worden niet serieus genomen vanwege een eigenschap die de kern van hun identiteit vormt.
Extraversie is een sterk aansprekende persoonlijksheidsstijl, maar we hebben haar gemaakt tot een dwingende maatstaf waarvan de meeste mensen geloven dat ze zich eraan moeten conformeren.
Het is echter, aldus Cain, een grote fout om het extraverte ideaal zo klakkeloos over te nemen. Sommige van de beste menselijke ideeën, kunstwerken en uitvindingen - van de evolutietheorie en de zonnebloemen van Van Gogh tot de pc - zijn afkomstig van rustige en celebrale mensen die zich konden afstemmen op hun innerlijke wereld en de schatten die daar te vinden waren.
In het laatste hoofdstuk eindigt Susan Cain dan ook met een opsomming van wat de in dit rijke boek naar voren gehaalde ideeën kunnen betekenen voor mensen die zich als introvert herkennen. Maar belangrijker nog is misschien wat eenieder die met mensen werkt aan voordelen kan behalen - in het belang van introverten, extraverten en leidinggevenden - door kennis te nemen van 'Stil' en de inzichten daaruit in zijn of haar dagelijks handelen te integreren.
Over Perry Oostrum
Per Oostrum begon met schrijven op de middelbare school. Wie niet? Serieus werd het toen hij over zijn grote passie, popmuziek, begon te publiceren in verschillende tijdschriften. 'Mannenleed, een crisisroman' is zijn eerste fictieve werk. Hij werkt als zelfstandig adviseur op het vlak van het onderkennen en beheersbaar maken van risico's en het realiseren van organisatieveranderingen. Per is getrouwd, heeft twee zonen en woont in Wassenaar.
